Passanten 2 - Wilma

 

foto: http://www.cafeavontuur.nl/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze had lang haar, ze droeg een bril en ze had een vriendelijke uitstraling. Ze was 'niet onknap' zoals mijn moeder dat noemde, maar ook geen fotomodel, want ze was aan de mollige kant. Ik kwam haar tegen in café Het Avontuur. Dat was destijds mijn stamkroeg, ik heb er al vaker over geschreven. Ze heette Wilma. Haar achternaam was gelijk aan die van een bekende Nederlandse neo-nazi, die in die tijd in Nederland actief was. Daardoor heb ik die ook altijd onthouden.Ik denk niet dat Wilma zijn gedachtengoed deelde. Ze maakte min of meer deel uit van een clubje middelbare scholieren die de progressieve waarden aanhingen, zoals die midden jaren zeventig bij een groot deel van de jeugd bon-ton waren. Ik sluit niet uit dat ze zelfs ruimdenkender was dan ik in die tijd. Achteraf schat ik haar leeftijd op zeventien of achttien jaar. Ik was een paar jaar ouder, omstreeks tweeëntwintig.

Ik zeg dat nu, van die progressieve waarden, maar ik heb eigenlijk nooit met Wilma over politiek gepraat. Misschien wel over muziek, want ik was in die tijd nogal met folkmuziek bezig en Wilma paste wel een beetje in het geitenwollensokken-imago dat daar destijds aan kleefde.Eigenlijk kan ik me nauwelijks herinneren waarover we praatten. Ik vond haar leuk, dat weet ik nog wel. Zij vond mij ook wel aardig, denk ik. Als we met elkaar praatten was dat altijd geanimeerd. Er werd regelmatig gelachen. Ze was recht door zee en zei meestal wat ze dacht. Die volledige afwezigheid van geheimschrijverij vond ik aantrekkelijk. Misschien had ze zelfs iets moederlijks.

Ik geloof dat ik wel eens geprobeerd heb een afspraakje met haar te maken, maar dat ze dat vriendelijk afhield. Waarschijnlijk reikte haar belangstelling voor mij inderdaad niet verder dan ‘aardig’. ‘Leuk’ was misschien een stap te ver.

Ik wist ook waar ze woonde. En omdat er destijds nog telefoonboeken waren waar bijna iedereen in stond die telefoon had, compleet met adres, wist ik haar telefoonnummer te achterhalen. Of, beter gezegd, het telefoonnummer van haar ouders.Op een onbewaakt ogenblik heb ik dat nummer gedraaid. Haar vader nam op. Ik vroeg plompverloren of Wilma thuis was. Vader vond dat ik wel een beetje hard van stapel liep; mijn naam zei hem niks en hij wilde eerst wat meer over me weten voor hij mijn vraag wilde beantwoorden. Ik zal wel gezegd hebben dat ik Wilma uit Het Avontuur kende, of zoiets. Waarom ik Wilma uiteindelijk niet aan de telefoon heb gekregen, weet ik ook niet meer precies. Waarschijnlijk was ze gewoon niet thuis. Vader’s wantrouwige toon was in ieder geval reden om het niet nog eens te proberen.

Vrij snel daarna verloor ik haar uit beeld. Waardoor is me niet duidelijk. Misschien ging ze buiten Dordrecht studeren, of ze kwam om een andere reden niet meer in Het Avontuur en de andere Dordtse cafés. Ik heb haar nooit meer gezien.