Ruim vijf jaar geleden schreef ik over de biografie van Fairport Convention, Fairport by Fairport, die toen net verschenen was. Toen al uitte ik het vermoeden dat dit boek waarschijnlijk niet het laatste woord over de band zou bevatten. Die verwachting is inmiddels uitgekomen. Alweer bijna een half jaar geleden verscheen What we did instead of holidays door Clinton Heylin. De titel is, zoals echte fans natuurlijk meteen gezien hebben, een parafrase op de titel van FC's tweede album.
Clinton Heylin is een veelschrijver.
Eerder las ik van hem een biografie van Sandy Denny. Heylin heeft daarnaast een reeks van biografieën van beroemde pop-muzikanten doen verschijnen; ook de levensverhalen van Bob Dylan en Van Morrison zijn door hem op papier gezet.
Inmiddels heb ik dus twee van zijn boeken achter de kiezen. Mijn conclusie is dat je niet teveel moet letten op enige literaire kwaliteit, zoals bijvoorbeeld een mooie schrijfstijl. De toon is vaak een beetje te popie-jopie en nog nèt niet van schoolkrant-niveau.
De grote kracht van Heylin, echter, ligt in zijn research.
Werkelijke alle mogelijke bronnen worden door Heylin aangeboord. Hij heeft ongetwijfeld alle Melody Makers en andere periodieken over popmuziek uit de periode 1967 - 1982 doorzocht en alle boeken die eerder over zijn onderwerpen zijn gepubliceerd gelezen. Bovendien is hij erin geslaagd een aanzienlijk deel van de bandleden en hun intimi te strikken voor interviews.
Dit ondanks het gegeven dat Heylin, vooral na zijn Denny-biografie, niet goed ligt bij een deel van de vaste jongens en meisjes van het internet-forum Talkawhile, dat voor een groot over Fairport en aanverwante artiesten gaat. Mogelijk is dit laatste een gevolg van het feit dat Heylin in zijn boeken man en paard noemt. Ook de vuile was komt dus in beeld. Met dit laatste aspect van het boek hebben we ook meteen één van de verschillen met het eerdere Fairport by Fairport te pakken.
Maar Heylin heeft ook tal van leuke details opgetekend. Zo liet Linda Thompson een keer het lied The angels took my racehorse away van haar man Richard horen aan James Burton, ooit gitarist van Ricky Nelson en Elvis Presley. Waarop Burton, zelf afkomstig uit Louisiana en waarschijnlijk behept met een vette southern drawl, vraagt: "what is that language?"
Een ander verschil met Fairport by Fairport is dat Heylin's boek ook de diverse afsplitsingen van FC en hun geschiedenis de revue laat passeren. De carrières van Richard en Linda Thompson, Ashley Hutchings (oprichter van o.a. Steeleye Span en The Albion Band) en Iain Matthews (Matthew's Southern Comfort) worden in detail besproken. De schrijver vermijdt daarbij teveel overlap met de biografie van Sandy Denny, hoewel ook Fotheringay en haar solo-carriëre aan de orde komen.
Met name wat Heylin over Richard Thompson (een jeugdheld waarover ik ook al eerder schreef) te melden heeft, vond ik de moeite van het lezen waard. Hoewel de muziek, die Thompson in een periode van vijftig (!) jaar heeft gemaakt en opgenomen van een bepaalde stijlvastheid en consequentie is, blijkt de persoon Thompson niet altijd even standvastig en besluitvaardig te zijn geweest. Thompson was en is dus ook gewoon een mens.
Alsof hij dat nog even wilde onderstrepen, werd nog niet zo lang geleden bekend dat hij inmiddels ook gescheiden is van de vrouw voor wie hij in 1982 Linda verliet. Van Neil Young kan overigens ook gemeld worden dat hij na een huwelijk van tientallen jaren is gescheiden en op het punt staat opnieuw in het huwelijk te treden. Thompson is bijna 70 en Young is vorige maand 73 geworden. Ik ben zelf bijna 65 en pas vorig jaar voor het eerst getrouwd. Maar goed: ik ben geen popmuzikant.
Heylin heeft in 1982 het juiste jaartal gekozen om zijn boek over FC en aanverwanten te laten eindigen. FC is een paar jaar later opnieuw opgericht en Thompson en Hutchings zijn na 1982 ook niet gestopt met optreden en platen maken. Maar zeker in het geval van Fairport Convention waren in 1982 de jaren waarin de band baanbrekend bezig was definitief voorbij. Thompson heeft daarna weliswaar nog een hele reeks prima albums gemaakt, maar zijn duo met Linda markeerde eveneens een tijdperk dat in 1982, met hun scheiding, werd beëindigd.
De foto boven deze post verdient nog wel een toelichting.
Ik heb hem zelf gemaakt, in 1976. De plek was een folkfestival in Vlaardingen. We zien de laatste bezetting van FC en men speelde voornamelijk het repertoire van hun laatste goede plaat, The bonny bunch of roses. Ik vond de foto pas onlangs terug.
Op het festival in Vlaardingen traden meerdere buitenlandse groepen en solo-artiesten op, maar op internationale schaal was het een vrij onbetekenend evenement. Georganiseerd door amateurs, met waarschijnlijk een betrekkelijk klein budget. En hoewel FC top-of-the-bill was, had de band een paar jaar daarvoor nog in het Sydney Opera House gespeeld.
Het optreden was uitstekend; het klonk net zo strak als op de plaat, die ik een klein jaar later kocht. Desondanks was FC op dat moment een band in z'n nadagen.
Ik zag ze, bij wijze van spreken, op de valreep..
Aanvulling: op YouTube vond ik deze documentaire die het allemaal mooi samenvat..
