Het kan vriezen of dooien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn stemming is de laatste dagen  aan aanzienlijke schommelingen onderhevig.

Vaak gaan we in de kerstvakantie van mijn vrouw (ik heb altijd vakantie) nog een paar dag op pad. Meestal met behulp van een paar van die Fletcher-bonnen, waar ik eerder over schreef. Maar nu er, met de huidige lockdown in de hotels niet meer kan worden gegeten en daarbuiten ook alle horeca gesloten is, gaat daar dit jaar weinig van komen, waarschijnlijk. Tegenvaller, maar helaas pindakaas.

Daarom hebben we, voor het eerst sinds heel lang, thuis weer 's een ècht kerstboompje neergezet. We kunnen er nu een hele kerstvakantie lang van genieten.

Inmiddels hebben de katten de kerstboom tot twee keer toe doen omdonderen. Buiten hebben ze geleerd in bomen te klimmen en binnen doen ze het nu ook. Sjaak (sinds hij vijf en een halve kilo weegt, noemen we hem geen Sjakie meer) kreeg het als eerste voor elkaar. 

De boom staat in een voet waar ook water in zit, dus buiten de nodige gebroken kerstballen was ook de vloer zeiknat. Eén en ander zorgde voor een korte, maar hevige dip in mijn humeur.

 Drift en woede komen bij mij wel snel op, maar ebben ook snel weer weg.

Nadat de boel weer was opgeruimd en de boom overeind gezet, sprak ik tegen mijn vrouw het enigszins geruststellende vermoeden uit, dat alleen Sjaak in staat was de boom zover uit zijn evenwicht te brengen dat ie omging. Minou (de kleinste van het stel en drie en een halve kilo) achtte ik daartoe niet in staat. Ze was er ook al een paar keer ingeklommen, waarbij de boom keurig was blijven staan.

Uiteindelijk bleek dat dit gold voor Minou als statische belasting. Maar op het moment dat ze door Sjaak achterna wordt gezeten, wat regelmatig voorkomt, verandert ze in een dynamische belasting, die het gewichtsverschil met Sjaak ruimschoots compenseert. Pakweg vierentwintig uur later vloog zij op volle snelheid de boom in en ging die voor de tweede keer om.

Dat zorgde voor een korte aanval van razernij mijnerzijds. De kwalificatie "kutkatten!" viel. Minou heeft van schrik de eerste uren na het voorval buiten mijn zicht boven doorgebracht.

Maar vanochtend had ik een serieuze opsteker.

In de Volkskrant van 16 december stond een brief van Yolanda van der Waart uit Eelde. Ze liet weten dat de boeren het nu ècht bij haar hadden verbruid, omdat ze distributiecentra van supermarktketens blokkeerden. Ongepast, vond ze, nu het hele land in crisis is.

Ik dacht precies het tegenovergestelde. Ik besloot ook een brief aan de Volkskrant te schrijven:

 

In de krant van 16 december meldt Yolanda van der Waart in de brievenrubriek dat de boeren nu ècht haar sympathie hebben verspeeld, omdat ze distributiecentra van supermarkten blokkeren.

Ik zou daarop willen antwoorden dat de boeren, voor het eerst sinds ze met hun grofstoffelijke protesten begonnen, bij mij weer wat sympathie hebben gewonnen.

Ze hebben eindelijk doorgekregen wat de werkelijke oorzaak van hun problemen is: het gegeven dat ze door de markt worden gedwongen voor minimale prijzen hun producten te leveren. De boeren zitten gevangen in het spanningsveld tussen de noodzaak tot grootschaligheid om, ondanks de lage prijzen die ze voor hun producten krijgen, toch nog wat te verdienen, en de stikstofproblematiek, die door die grootschaligheid wordt veroorzaakt. Je kunt de boeren verwijten dat het nogal lang heeft geduurd voordat ze snapten wat de werkelijke nagel aan hun doodskist is, maar beter laat dan nooit, zou ik zeggen. Dat we afscheid moeten nemen van grootschalige landbouw en melkveehouderij, als we ons milieu en onze natuur willen redden, is duidelijk. Doorgaan met een afgeslankte agrarische sector, die haar land minder intensief gebruikt, minder bemest en in het algemeen milieuvriendelijker produceert, is alleen mogelijk als we bereid zijn voor hun producten een prijs te betalen waarvan de overgebleven boeren, na de noodzakelijke sanering, kunnen leven.

Yolanda heeft een keus. Òf meer gaan betalen voor haar voedsel, die nieuwe auto dan maar een paar jaar uitstellen en 's een jaar niet naar de Canarische Eilanden vliegen voor haar vakantie.  Òf dieren, planten en het Nederlandse landschap verder achteruit laten gaan en afwachten of de wal het schip ooit keert. Het is de consument die uiteindelijk bepaalt wat zijn voedsel mag kosten.

Zo zit dat, Yolanda. Ik ga er vanuit dat deze uitleg voldoende is om ervoor te zorgen dat je niet wéér in de pen klimt als de voedselprijzen gaan stijgen. Je krijgt er iets onbetaalbaars voor terug.    

Eigenlijk was ik vanmorgen alweer vergeten dat ik die brief geschreven had. Tot mijn bejaarde overbuurman belde met de vraag of ik die Hans Valk van de brief in de Volkskrant was.

Toen ik de brief in de krant opzocht, zag ik dat er aan het eind nog wel even was geredigeerd door de redactie van de brievenrubriek. Het lichtelijk aanmatigende stukje over het uitstellen van die nieuwe auto en het 's niet op vakantie gaan naar de Canarische Eilanden was verwijderd (prima), evenals de even aanmatigende één na laatste zin (wéér prima). Maar de laatste zin, "je krijgt er iets onbetaalbaars voor terug.", had het eveneens niet gehaald.

Dat laatste vond ik wèl jammer. Naar mijn idee was het de essentie van m'n betoog.