 |
| Bron: Krijst.nl |
Ik woon dicht bij wat je het kernwinkelgebied van Dordrecht zou kunnen noemen.
Op vrijdag en zaterdag is er markt op het Statenplein en de Sarisgang, vanaf mijn voordeur een minuut lopen. Gisteren was het droog en redelijk zonnig en mede daardoor was het op de markt behoorlijk druk.
Een hoempa-orkest van zwarte pieten (echt zwart; geen roetvegen) speelde vrolijke deuntjes. Hier en daar werd zelfs gedanst.
Sinterklaas zelf, daarentegen, liep een eindje verderop moederziel alleen, want geheel zonder pieten, hi-fives te delen met vijfjarige kleuters. Wat die laatsten volstrekt normaal leken te vinden. Een schril contrast met de tijd dat ik zelf nog in Sinterklaas geloofde.
Even flitste de vraag wat dit betekende voor het behoud van ons eigen Nederlandse culturele erfgoed door mij heen. De transformatie van zwarte piet tot roetveeg-piet is voor sommige goede vaderlanders al te veel. De eenzame Sinterklaas werd echter niet aangesproken op al te joviaal gedrag.
Ik was op weg om boodschappen te doen.
Toen ik Albert Heijn weer uitkwam, werd ik aangeklampt door een jongeman. Het was een lange slanke jongen, mogelijk van allochtone afkomst. Hij had een zacht en schrander uiterlijk en een mooie kop met krullen. Eén en ander zou het bij gymnasium-meisjes van een jaar of 16 best goed doen, vermoedde ik.
Of ik een krant las, was zijn vraag. En of ik een gratis NRC wilde. Ik antwoordde dat ik de Volkskrant las. "Ik hoor wel eens mensen die de Volkskrant tegenwoordig een beetje populistisch vinden", zei hij. Ik repliceerde met: "Er komen in de Volkskrant ook wel eens rechtse mensen aan het woord. Maar de NRC heb ik altijd een krant voor kakkers gevonden"
Hij wist wat kakkers waren, want hij kwam terug met: "Ja, een beetje elitair is de NRC wel".
Ik zei dat ik desondanks zijn gratis NRC best wilde hebben; het was hoe dan ook toch een goeie krant.
Vanmorgen sloeg ik die NRC open en vond op pagina 2 een column van Tommy Wierenga.
Zijn onderwerp was de oprichting van de nieuwe omroep Ongehoord Nederland.
Als van iets of iemand gehakt moet worden gemaakt kun je dat rustig aan Wierenga overlaten. Hij doet dat op een effectieve èn mooie manier.
Het bleef echter niet bij afmaken. Wierenga sloot af met een voornemen dat hij ontleent aan een Turkse politicus, die onlangs tot burgemeester van Istanboel werd verkozen. Ilyas Bassoy is een tegenstander van Erdogan en diens populistische politiek. Hij wil de Erdogan-kiezers echter niet in het verdomhoekje zetten. Je moet ze, volgens hem, voor je eigen denkbeelden winnen met Radicale Liefde. Daaronder verstaat Bassoy dat je niet op ze moet neerkijken en met arrogantie moet benaderen, maar begrip moet tonen en vooral op basis daarvan met ze praten.
In het verhardende debat tussen populistisch rechts en progressief links lijkt het me een overweging waard. Ondanks het vermoeden dat het met Ongehoord Nederland waarschijnlijk ook nooit echt wat wordt, net als met WNL en PowNED.
We moeten toch een keer iets doen voor het misleide deel van ons volk. Met harde hand die misleiding eruit rammen werkt contraproductief en wakkert slechts de mantra, dat er in Nederland van alles niet gezegd mag worden, aan. In een dergelijke discussie moet één partij, zonder daar prat op te gaan of eraan te refereren, de wijste zijn.
Softly, softly catchee monkey..
