Passanten 4: het meisje uit 's-Gravendeel

Toen ik in juni 1976 de militaire dienstplicht achter de rug had, vond ik het hoog tijd het ouderlijk huis te verlaten. Ook in die tijd was woonruimte echter niet zo makkelijk te vinden. 

Hoe ik het destijds precies heb aangepakt kan ik me niet meer herinneren. Waarschijnlijk heb ik mezelf bij één of meerdere woningstichtingen op de wachtlijst laten zetten voor een klein flatje, maar dat er er wat tijd overheen zou gaan voor ik aan de beurt was, was duidelijk. 

Daarom zocht ik mijn toevlucht tot de kamermarkt. Ik vond een kamer op de Sluisweg in Dordrecht. Het pand was van een 'vrije jongen', die een soort van aannemingsbedrijfje had en die een een paar honderd meter verderop in de Prinsenstraat woonde. Hij had het huis opgedeeld in kamers en er niet al te fijngevoelig een paar keukens en douches ingetimmerd. Het stond op de hoek Sluisweg-Singel en was opgedeeld in tenminste vier wooneenheden. Mijn kamer was pakweg vier bij zes meter, op de eerste verdieping. Keuken en douche deelde ik met de andere bewoner van dezelfde verdieping, een man van middelbare leeftijd die regelmatig te veel dronk en soms voor wat burengerucht zorgde. De vrije jongen kwam iedere maand in eigen persoon de huur ophalen.

Er moeten in de tijd dat ik er woonde nog een paar bewoners zijn geweest, maar van hen staat me weinig meer bij. Met uitzondering van het meisje uit 's-Gravendeel, dat er in slaagde een onuitwisbare herinnering bij me achter te laten.

Ik woonde er al een paar maanden toen zij één van de kamers op de begane grond betrok. Ze was klein en donker, had halflang haar en een zekere exotische uitstraling. Het duurde even voor ik haar echt goed te zien kreeg.

Dat moment kwam op een zondagmiddag. Ik stond juist op het punt om weer 's in m'n eentje een fietstochtje te gaan maken in het achterland van Dordt toen ze bij me aanklopte. Bij haar in de kamer was de stroom uitgevallen en of ik daar misschien wat aan kon doen. In zo'n geval gaat de eerste gedachte naar een gesprongen zekering, dus ik nam haar mee naar de meterkast op de begane grond. Daar bleek de hoofdzekering, die van het automatische type was, op 'uit' te zijn gesprongen. Ik drukte het kleine groene schakelaartje van de zekering weer omlaag en ja hoor: de stroom was weer terug.

Op dat moment nam ik even de tijd om haar eens wat beter te bekijken

Ze droeg een gehaakte, net-achtige wollen jurk, waar ik min of meer doorheen keek. Daaronder droeg ze, zo te zien, niets. Toen ik nog iets beter keek zag ik haar tepels er doorheen schemeren. Of ze me bij die gelegenheid al vertelde dat ze uit 's-Gravendeel kwam, staat me niet meer bij. Als u het dorp niet kent: verleiden en 's-Gravendeel zijn twee dingen die niks met elkaar te maken hebben.

Hoewel ik in die tijd in seksueel opzicht nog tamelijk groen was, begreep ik meteen dat één en ander een opzetje was. Ze wilde wat, en de uitgevallen stroom was een excuus om me aan te spreken en in tweede instantie te verleiden.

Jammer genoeg voor haar en misschien ook voor mij, ging ik niet op haar versluierde avances in. Zonder haar meteen te bespringen had ik nog de moeite kunnen nemen om even met haar te praten en hadden we er misschien een ontspannen nadere kennismaking van kunnen maken. Maar van de weeromstuit deed ik het één, noch het ander. Ik was er doodgewoon te verlegen voor, denk ik. 

Haar vermeende stroom-probleem was opgelost, ik stapte op mijn fiets en ging doen wat ik al van plan was: vogels kijken in de polders ten oosten van de stad.

Maar het meisje uit 's-Gravendeel gaf niet snel op. 

Sterker nog: op zaterdagavonden, wanneer mijn goede vriend T. en ik onze vaste café-ronde door de Dordtse binnenstad maakten (te beginnen in het Avontuur of eventueel de Meierijsche Kar en eindigend in de Bombardon), was ze steeds in onze buurt; eigenlijk stalkte ze me. 

Op een gegeven moment ging ze zó ver dat ze me vroeg wanneer T. en ik naar huis gingen, want dan zou ze met ons mee lopen. Ze vond, naar eigen zeggen, om een uur of drie 's nachts alleen door de Dordtse binnenstad lopen een beetje eng. 

T. en ik rekten ons verblijf in de Bombardon flink op, in de hoop dat ze haar geduld zou verliezen en alsnog alleen naar huis zou lopen, maar ze hield vol. Uiteindelijk liepen we gedrieën richting Sluisweg. 

In de voorgaande periode hadden zij en ik al wat woorden gewisseld, waarbij me was gebleken dat ze eigenlijk geen gespreksstof had die me ook maar in de geringste mate boeide of amuseerde. Heel anders dan Wilma (zie Passanten 2), die misschien over wat minder erotische uitstraling beschikte, maar dat ruimschoots compenseerde met haar pittige persoonlijkheid.

T. en ik hadden in die periode de gewoonte om een avondje stappen bij mij op de kamer af te ronden. Meestal onder het genot van een glas malt whisky, een drank die we toen net hadden ontdekt en waarvan, o wonder!, destijds een mooi assortiment te koop was bij distilleerderij Rutte in de Vriesestraat.

Eenmaal thuis aangekomen wandelde ze vrolijk met ons mee mijn kamer binnen. Ik was niet assertief genoeg om te zeggen dat ze er bij mij niet in kwam en naar haar eigen kamer moest gaan. Op mijn kamer bleek opnieuw hoe weinig tekst ze had. 

Ik geloof dat we haar uiteindelijk tot vertrekken hebben gedwongen door hardnekkig te zwijgen en haar te negeren, want uiteindelijk hoefden we niet handtastelijk te worden om haar de deur uit te krijgen. Na enige tijd gooide de handdoek in de ring en ging ze naar haar eigen kamer.

Wat er in de dagen en weken, misschien maanden daarna gebeurd is, kan ik me niet meer herinneren. Ook niet of zij eerder verhuisde dan ik deed, want heel lang heb ik niet op de Sluisweg gewoond. 

Na pakweg twee jaar kreeg ik toch een flatje in Zwijndrecht aangeboden en behoorde de periode op de Sluisweg tot mijn verleden.

Het meisje uit 's-Gravendeel heb daarna nooit meer gezien.