Aselectief

 

 

 

 

 

 

 

Kijkt u eens goed naar bovenstaande foto's.

Ja, ze roepen een vage associatie met mugshots op, u weet wel; de foto's die wetshandhavers maken van de criminelen die ze oppakken. En inderdaad: dat langharige hoofd ziet er nèt een tikje meer sinister uit dan die kortgeknipte kop. Eerlijk gezegd heb ik deze selfies twee dagen geleden gemaakt, om het contrast vast te leggen tussen mijn coronakapsel en mijn normale haardracht. M'n haar was sinds de tijd dat ik in militaire dienst was, niet meer zo lang geweest, denk ik. Het was niet direct de bedoeling deze plaatjes op dit blog te gebruiken, maar nu doet zich ineens een aanleiding voor.

 

'Normaal' is een woord dat in dit tijdsgewricht snel betekenis verliest. Gisteren overkwam mijn vrouw en mij namelijk iets dat ons aardig in de buurt bracht van het maken van echte mugshots: we werden, na een zonnig ommetje op de fiets over het eiland, op straat door de politie gefouilleerd. Nog opmerkelijker: we werden niet normaal gefouilleerd, maar "aselectief".

 

Net voor we, rond half vijf en komende vanaf de Blekersdijk, via het Vrieseplein en de daarachter liggende brug over de Spuihaven weer de Dordtse binnenstad bereikten, zagen we ze: een politieauto en groepje van pakweg vijf agenten. Ze stonden van ons uit gezien aan de overkant van het Vrieseplein. 

We dachten er verder niet zoveel van. Een klein eindje verderop, in het Kromhout, staat de nachtopvang van het Leger des Heils. Het Vrieseplein, dat een aantal bankjes rijk is, fungeert in afwachting van de openingstijd daarvan vaak als verzamelplaats van al dan niet nuchtere daklozen. En dan gebeurt er wel eens wat. Meestal iets vrij onschuldigs als geluidsoverlast.  We sloegen linksaf het Vrieseplein op. Maar -verrassing!- ook aan onze kant van het plein stonden twee agenten. Een man en een vrouw. We werden staande gehouden.

 

De man van het duo, ik schatte hem rond de dertig, begon een zorgvuldig ingestudeerd verhaal over de bevoegdheid tot preventief fouilleren die hen was verleend door de Burgemeester.Op grond van een verordening die hij mij op verzoek kon tonen. Ze deden dit fouilleren bovendien "aselectief". Op dit laatste werd een zekere nadruk gelegd, zonder dat werd uitgelegd wat dit nu precies inhield.

Maar ik meende het wel te begrijpen. Want kijkt u nog eens naar die mugshots van mij. Zou u mij, op grond van mijn uiterlijk, verdenken van criminele activiteiten of verboden wapenbezit? Ik vind mezelf er wèl eindelijk zo oud uitzien als ik feitelijk ben: een onschadelijke gepensioneerde van zevenenzestig.

Dat was dus het onuitgesproken punt van de agent: de politie wilde niet worden beschuldigd van het selectief aanhouden van kutmarokkaantjes of zwarte medeburgers met een hoodie en dus fouilleerde men ook mensen waarvan men met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kon voorspellen dat zij geen strafblad hadden en niet met wapens op zak liepen.

 

Ik ben geen wappie en accepteer vooralsnog het boven mij gestelde gezag, dus ik liet me fouilleren. Echter niet zonder te vragen of er een duidelijke reden voor dit politie-optreden was. Dat was er, volgens de agent: er waren in de afgelopen tijd in Dordrecht de nodige steekpartijen geweest.

Ik heb dit achteraf even nagezocht. Inderdaad zijn er begin maart en half februari twee steekincidenten met gewonden geweest in Dordrecht. Wel twee binnen drie weken, dus. Om van een hausse te spreken lijkt me wat overdreven, maar goed.

 

Terwijl ik met mijn armen wijd stond en de agent mijn bovenlijf beklopte, meldde ik alvast dat ik in het bezit was van een zakmes. 

"Waarom hebt u een zakmes bij u?"

"Wat denkt u u? Om een appeltje te schillen. Of een schroefje los te draaien. Of een kurk uit een fles te trekken.."

Het is namelijk zo'n Zwitsers zakmes. Er zit zelfs een klein zaagje aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hij vond het zakmes in één  van mijn broekzakken en meldde dat hij even met het mes naar zijn superieur aan de overkant van plein liep, om te vragen of dit in beslag moest worden genomen. Waarop ik hèm meldde dat ik bij inbeslagname een klacht zou indienen.

Zover liet de superieur het niet komen. Bij terugkeer van de agent kreeg ik het zakmes terug. Hij rommelde nog even door mijn fietstassen en merkte op dat ik het mes beter dáár kon bewaren. Ook vroeg hij, op een toon alsof dit mogelijk op een illegale activiteit kon duiden, waarom ik een verrekijker bij me had,

"We  hebben een rondje door de Nieuwe Dordtse Biesbos gefietst en als ik onderweg een leuke vogel zie, dan kijk ik er naar."

Dat antwoord was kennelijk afdoende.

Ondertussen was mijn vrouw gefouilleerd door de vrouwelijke agent. Daarbij was de stemming ook niet optimaal geweest, begreep ik achteraf.

 

We vonden het allebei een vreemde gewaarwording. En ook onbegrijpelijk. Want aselectief of niet, het blijft een keuze om een aow-er met een verrekijker aan te houden en te fouilleren en niet even te wachten tot er een blanke jongeman met een een baseballpet op en een joint in zijn mondhoek op een omafiets voorbijkomt. Of zijn blanke jongeren ook al een groep die niet gestigmatiseerd mag worden? Een aow-er en een zestigjarige vrouw fouilleren leek ons in ieder geval zonde van de tijd. Wij babyboomers vormen weliswaar een verachtelijke bevolkingsgroep, die van alles te verwijten valt, maar verboden wapenbezit op grote schaal hoort daar nog niet bij, geloof ik.

 

Sinds gisteren bestaan er bij m'n vrouw en mij ernstige twijfels over de efficiëntie waarmee het politiekorps Zuid-Holland-Zuid opereert.