Het is opvallend hoeveel collega-bloggers ondertussen, al of niet op dagelijkse basis, verslag doen van hun wederwaardigheden tijdens de heersende crisis. Mijn behoefte om aan die trend mee te doen is niet allesoverstijgend, maar juist vanmorgen stuitte ik weer op een nieuw bij-effect van social distancing.
Mijn vrouw geeft, sinds de scholen dicht zijn, les via internet. Ze maakt daarbij en passant veel meer uren dan ze normaal deed, want er zijn allerlei wielen om uit te vinden en het duurt even voor ze draaien. De belangrijkste kanalen doen het inmiddels, maar om persoonlijk contact te kunnen hebben met individuele leerlingen, moet ook Skype worden geïnstalleerd.
Nu had mijn vrouw daar al eens wat mee gedaan, maar alleen via de smartphone. In de huidige constellatie is het handiger om dat te doen vanachter de PC, aangezien een (goede) laptop hier nog steeds ontbreekt en de laptops van de school 'op' waren. Vanmorgen (zondag) concludeerde mijn vrouw dus dat er een webcam moest komen.
Geen nood, dacht ik: de MediaMarkt zit hier op loopafstand en hij is nog open. Ook op zondag.
Om een idee te hebben van wat er op het gebied van webcams te koop is en wat het kost, ben ik even naar de website van MediaMarkt gegaan. Waarbij blijkt dat er in geen enkele winkel van de Mediamarkt ook nog maar één webcam op voorraad is.
Eén en ander bevestigt wat ik in m'n vorige stukje al opperde. Internet moet ons gaan redden. Als we al niet het grootste deel van ons leven achter (of vóór) beeldschermen doorbrachten, dan komt dat moment nu wel hèèl erg dichtbij.
Des te meer omdat de totale lockdown ook aanstaande schijn te zijn.
Op hetzelfde internet las ik, ook vandaag, iemand die iemand kent die wist dat alle verloven bij het leger zijn ingetrokken en dat de eenheden vandaag worden gebriefd over wat hen te doen staat.
Klinkt niet onlogisch, want een totale lockdown zal moeten worden gehandhaafd en daarvoor is meer man- en vrouwkracht nodig dan de politie kan leveren.
Hoe nodig zo'n totale opsluiting is, vraag ik me af.
Zelf ben ik, op de momenten dat ik dat nodig vond, gewoon naar buiten gegaan. Mijn boot ligt deze winter toevallig ook op loopafstand van mijn huis en nu het weer wat beter wordt, is het tijd voor wat noodzakelijke en minder noodzakelijke klusjes. Waarbij ik ervan uitga dat er inderdaad nog wat van zeilen komt, dit jaar. Al moet ik daarvoor vele nachten in splendid isolation achter het anker doorbrengen en mag ik alleen havens aanlopen voor drinkwater en proviand. Voor u klinkt dat misschien als een soort alternatief voor een strafkamp, maar mij lacht het idee wel toe, eerlijk gezegd. Ik ben ertoe bereid.
Hoe dan ook: gewoon wandelend op straat is afstand houden geen enkel probleem. Zelfs hier in het centrum van Dordt is het al véél rustiger dan normaal en eenmaal buiten de bebouwde kom is er al helemaal geen probleem, vermoed ik zo.
Maar kennelijk danst men op plaatsen waar ik niet kom hoogst onverantwoordelijk op de vulkaan. Wat het meest nerveuze deel van ons volk om opsluiting van ons allen doet roepen.
Ik vrees met grote vreze. Want naast het ineenstorten van internet vrees ik de totale lockdown nog het meest, eerlijk gezegd. De scholen hoefden ook niet dicht, maar gingen dat wèl, omdat de stem des volks dat verordonneerde. Met de totale lockdown zal het ook wel zo gaan.
Waar dat dan, na een paar weken, weer toe gaat leiden is de vraag. Honderden mensen die het spoor volledige bijster raken en overmand door waandenkbeelden rare dingen gaan doen? Totale anarchie?
Eén verzoek aan Netflix, Film zoveel en hoe die amusementsfabrieken ook allemaal mogen heten, géén rampenfilms programmeren, alstublieft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten