Mijn vorige blog ging over één van de dingen die mij deze week bezig hielden; de overwinning van Donald Trump bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de reacties daarop. Ook in mijn onderbewuste zullen die dingen wel wat sporen hebben achtergelaten.
Er wordt, geloof ik, aangenomen dat dromen voortkomen uit ervaringen en indrukken die de dromer in de loop van zijn leven heeft opgedaan en die in dat onderbewuste een eigen leven zijn gaan leiden.
Wat mezelf betreft: eigenlijk ben ik niet zo'n dromer. Ik droom lang niet elke nacht en als dat wel het geval is kan mezelf bij het wakker worden er vaak weinig van herinneren. Als dat wel het geval is, zijn het meestal dromen die maar zo'n beetje voortkabbelen. Er gebeuren eigenlijk nauwelijks vervelende dingen. Af en toe (zie verderop in dit stukje) is er wel eens sprake van wat nerveus of neurotisch gedoe. Echte nachtmerries zijn echter heel zeldzaam.
Of het door het spektakel in Amerika kwam weet ik niet, maar vanmorgen vroeg droomde ik één van de meeste absurde dromen die ik ooit heb gehad .
Het begon met één of ander evenement, waarbij ik stond te kijken. Een hardloopwedstrijd door de stad, of iets dergelijks. Die stad leek me Dordrecht. Tot zover niks opzienbarends; ik woon er.
Onder de andere toeschouwers bevonden zich diverse kennissen. De sfeer was echter nerveus en er was verwarring. Waarover werd niet duidelijk, maar ik voelde me er ongemakkelijk bij. Ik besloot het gebeuren te laten voor wat het was en naar huis te gaan. Thuis was echter niet in Dordrecht. Ik ging lopend op weg naar Zwijndrecht, aan de andere kant van de Oude Maas, waar ik mijn jeugd heb doorgebracht.
Daarbij werd ik opgehouden door muizenissen met betrekking tot spullen die ik bij me had. Een verrekijker en nog iets anders. Om de één of andere reden had ik die apparaten gedeeltelijk uit elkaar gehaald, maar weer in elkaar zetten leverde problemen op. Het draaide uit op neurotisch gepriegel met allerlei onderdeeltjes, wat op zijn beurt leidde tot de nodige frustratie.
Eén en ander vond plaats bij de oprit van de verkeersbrug, die in Dordt de Zwijndrechtse brug wordt genoemd. Althans, de plek leek er sterk op, met als verschil dat alles veel groter en hoger scheen dan het in werkelijkheid is.
Plotseling werd ik uit mijn neurotische handwerk losgerukt. Ik zag ineens dat de brug openstond. Er kwam een enorm dwarsgetuigd zeilschip doorheen. Een buitenproportioneel groot ding; de grootste schepen op Sail Amsterdam zonken erbij in het niet. Het werd nog vreemder: een van de ra's (dat zijn die dwarshouten aan de masten, waaraan de zeilen van een dwarsgetuigd zeilschip worden bevestigd) bleek eigenlijk geen ra. Het had meer weg van een vliegtuigvleugel, gemaakt van glimmend aluminium. Maar dat was niet alles: op die vleugelachtige ra zaten een stuk of twee, drie zeeleeuwen. Ja, soms gaan dromen tamelijk diep in de details; het waren geen zeehonden, maar echt zeeleeuwen. Ze hadden de bijbehorende spitsere snuiten en stonden veel hoger op hun 'poten' (flippers?) dan zeehonden. Omdat ik pal naast de geopende brug stond, schoof één en ander op enkele meters afstand aan mij voorbij.
Quite a sight zou men denken, maar een seconde later was ik alweer afgeleid door wat anders. Mijn blik dwaalde naar links. Ik zag een uitzicht dat ik herkende als de Oude Maas, die met een bocht afbuigt in de richting van Europoort. Een beeld dat ik in de loop der decennia mogelijk al honderden keren heb gezien. Maar nooit zo mooi als ik het nu zag. De rivier was gehuld in een ijle nevel, die langzaam door de zon werd opgelost. In werkelijkheid is die bocht in de rivier omgeven door industrie en bedrijvigheid van allerlei aard, wat niet direct pastorale gevoelens oproept. Nu was er echter sprake van een ontroerende schoonheid.
Terwijl dit beeld vervaagde, week de slaap en werd ik enigszins flabbergasted wakker.
Achteraf moet ik constateren dat de onrust en het neurotische gepruts waarmee de droom begon me niet onbekend waren. Ik droom vaker dergelijke dromen en ik snap ook wel waar ze vandaan komen. Ondanks de rustige beschouwelijkheid, die ik in dit blog probeer te etaleren, vertoon ik
soms wel degelijk neurotische trekjes en kan ik wel eens tamelijk ongecoördineerd bezig zijn.
Maar Zeeleeuwen op een vliegtuigvleugel die aan de mast van een tall schip vastzit?
Truth is stranger then fiction luidt een bekend Engels gezegde. Zou er ook een soortgelijk bon mot bestaan voor dromen met een overtreffende trap van absurditeit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten